Μη με γελούν τα μάτια μου;

Περπάταγα που λες την προηγούμενη βδομάδα σε μια πλατεία, και περνάω έξω από μια καφετέρια… Και τι βλέπω μέσα; Βλέπω μια παρέα 13χρονα να κάθονται… Οκ μέχρι εδώ. Αν και σίγουρα τα 13 δεν είναι η καλύτερη (δε λέω κατάλληλη, αυτό είναι θέμα του καθενός) ηλικία να αρχίσεις το φραπέ και τον εσπρέσο, δικαίωμά τους, δε θα πεθάνουν κιόλας…  Όταν όμως τα μισά καπνίζανε από το ναργιλέ, ε κάτσε ρε φίλε… Δηλαδή συγγνώμη, δεν το νοιώθουν ότι αυτό είναι βλακεία; Και μετά μου βάζουνε φωτογραφία προφίλ στο Facebook να εκπνέουν τον καπνό. Μπράβο ρε παιδιά! Συγχαρητήρια! Σας απονέμεται το βραβείο ωριμότητας!

Δε θα αρχίσω τα γνωστά «εγώ στην ηλικία τους…» και «γονείς δεν έχουνε τα (...);». Όχι. Επιλογή τους. Δε με ενοχλεί τόσο ότι το κάνουν, άλλωστε ζούμε σε ελεύθερη χώρα (λέμε τώρα)… Όχι, αυτό που με ενοχλεί είναι ότι μετά νομίζουν ότι έκαναν κάτι και το παίζουν κάποιοι και μάγκες. Δηλαδή τι, με το που καπνίζεις ή βάζεις πέντε τόνους μέικ-απ στη μούρη (ε μα δε μπορούσα, έπρεπε να το πω!) ωριμάζεις; Εγώ δηλαδή στα 16 μου είμαι ακόμα ανώριμη;

Οκ, παραπήρα φόρα. Δεν είμαι κομπλεξική, τουλάχιστον έτσι πιστεύω, και επομένως δε θα πάρω στο κατόπι όλα τα 12χρονα και 13χρονα για να τους ψάλλω παπάδες. Ούτε έχω και το δικαίωμα, άλλωστε. Ναι, βάζω κι εγώ μέικ-απ – λίγες στην ηλικία μου δε βάζουν, και μπράβο τους και μαγκιά τους, κατά τη γνώμη μου. Και λίγο μάσκαρα και λίγο μολύβι, φυσικά… Αλλά το αποτέλεσμα δε θυμίζει κλόουν. Ήρεμα κοπελιά, έχεις χρόνο και το μαλλί και το πρόσωπο να βάψεις. Και να χαρώ τους μάγκες μου, που είναι μονίμως με το τσιγάρο στο χέρι. Να ένα αγόρι για το οποίο λιώνω!

Να σοβαρευτώ, όμως. Μου φαίνεται ή κάναμε fast-forward δέκα χρόνια, όπως σε ταινίες της Disney; Βέβαια στην εφηβεία πειραματίζεσαι, δοκιμάζεις το ένα ή το άλλο… Όταν όμως αυτό το ένα ή το άλλο γίνεται κανόνας, ε όχι, δεν το δέχομαι. Δε θα βάψω το μαλλί μου, δε θα βαφτώ, δε θα καπνίσω τσιγάρο επειδή μου το επιβάλλουν. Όπως δε θα αλλάξω τα γούστα μου στη μουσική, για παράδειγμα, δε θα αλλάξω και τον εαυτό μου. Θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα γίνω απροσάρμοστο. Τι κρίμα! Δε θα είμαι στις δημοφιλείς του σχολείου! Κλαίω, φίλε μου, με μαύρο δάκρυ κλαίω…

Προς Θεού, δε λέω ότι όλα τα αγόρια και τα κορίτσια σήμερα είναι έτσι. Όχι. Κάτι τέτοιο δε θα γίνει ποτέ. Πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις. Ε, άλλωστε, έτσι είναι η ζωή! Όμως οι περισσότεροι (ας πούμε, το 68%) έφηβοι είναι έτσι. Γιατί;

Εν ολίγοις, τι ήθελα να πω και σας πρήζω το συκώτι (καλά, κάτι άλλο πρήζω, αλλά…) τόσην ώρα; Α ναι. Λοιπόν, για να το ξεκαθαρίσουμε. Ωριμότητα, πιστεύω, δεν είναι να γίνεσαι όπως οι πολλοί. Ωριμότητα είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και με τους άλλους. Να ξέρεις τι σου γίνεται, πώς να το πω; Να συνειδητοποίησες ποιος είσαι. Ε, από κει και πέρα, κάνε ό,τι γουστάρεις – δικιά σου η ζωή. Απλά θυμήσου ότι, αν κάνεις μια ζωή αυτό που σου λένε οι άλλοι, δε θα ευχαριστηθείς ποτέ. Θα σε έχουν κάνει μαριονέτα. Αυτό. Τα ξαναλέμε, Πινόκιο!